z hyperreAla HEPTEDRON 10G

EPITAFIUM (DLA ERYKI)

-----------------------

Inni drogi szukają ,choć przed wiekami zrobiona

za głosem serca ciągnie się nić owa

przez ciemny labirynt a ty patrz na wynik

i nie zdejmuj z oczu jej nici co rzuca ona

I nie szukaj przyczyn ,nie dociekaj onych

żaden inny plan choćby wielki ,wszelki

i rozum nie złagodzi ci w tej wędrówce iść do nich

do serc cichych bram , gdy idziesz jak mocny

Idąc tą ciemną doliną zła się przelękłem

i miast drogi szedłem wzdłóż innej ścierzyny zwiedzając

tu kamień zobaczyłem ,tam las ,drzewo jakieś inne

i darłem świętości z białością proszków śpiewając

Innych bogów wychwalając , inne rzeczy wielbiąc

z swoim zwierciadłem obce jej może piękno dostrzegając

i z tego też posmutniałem z pustką - swą raną

duszy już nie czując nic już nie mogłem wielbić

Ani ją wychwalać wśród modlitw i tych chwil radosnych

żem szczęśliwy już prawdziwie uwierzył

w nią pierwszą zaczęłem wierzyć , już nieważne wszystko inne się stało

Uwierzyłem ,może skłamałem może nie jest mi wierzyć w cokolwiek przyrzeczone.

I dla mej ziemi dawnej szyłem kołnierzyk po Azję

Zostawić wszystko ,zabić kogoś - wrogów grono który by gwałt chciał zadać

Teraz pojawiło się wielkie zwątpienie . Teraz już tylko chyba Wielki Ogrodnik może dać ukojenie .Truciznę zjadłbym chyba każdą .Wielki mi znów cios zadałaś moje Marzenie.

Ukoić możesz lecz nie chcesz . Lecz na nic mi chyba pocieszenie. Stań się znów stolicą ,stań drogą ,stań choćby marzeniem. Lub patrz jak ginę umarły chyba jednak nim się zabiłem. Zwróć mi me sny ,nadzieję choćby ślepą bym umrzeć mógł z tym złudzeniem. Bez ciebie wszystko znika ,umiera ,dla ciebie tylko chciałem istnieć , razem zamarznąć jeśli masz zostać sama.

Co tylko z gorszych rzeczy myśląc i kreśląc

to w sobie powiedziałem traktując ją jak przedmiot

Ten mój ostatni ,ten jedyny cel największy

gdzie wszystko już czeka na przygotowanie

zginął gdzieś , bo nie szedłem tą drogą

Drogowskaz omijając siłą swą wyczerpaną

patrzyłem jak cień objął w swą czerń jakbym

obcy był ,niezdolny ,ślepy jak wtedy gdy nie patrzymy

Nić czarną więc dla odmiany chwyciłem co z sukni jej wychodziła

z ochotą wielką jak gdyby znów pocieszony

i tą drogą choć kawałek przejść choć tym jednym wzruszony

uśmiech mnie jednak bierze z szyderstwa nad tym wszystkim

gdy choć jedna łza spłynie w uldze tej jakby zabranej

Więc czy z ironią wszędzie chodzić będę nawet w jej strony ?

Że to niby szczęście wielkie a ja tak zbawiony ?

Och chciałbym móc żądze wszelkie odsunąć ,nie być chory

zawsze błazen ,zawsze ten kamień mam przy niej wlec na szczyt jej stromy ?

W śmiechu oto ma radość . W ciszy obdarty z miłości

nędza jakiej nie znałem do tej pory ,brak jedynego szczęścia

brak już pogody i statek ten już nigdzie nie popłynie

w ocean szeroki gdzie wolności jedyna kraina

I ta której przysiąc miałem przez wieki niewzruszonej zgody

malutki diament nieoszlifowany co precz został odrzucony

ręcę jej ładne co tyle miało kamieni daru mego nie przyjęły

Nikomu już nic nie wręczyć z nikim się nie podzielić ?

Gdy tylko jej płomyk pozwalał mi się weselić

Pustka wszelka ,niechęć do istnienia i do kropli tej

z czary ostatniej , do planów swych ostatnich

Samotność co gardzi wiecznością i wysp szczęśliwych dziedziną

której rozum czysty nie pocieszy , co władzę wszelką ma za nic

bo jej niebędzie za mną , przedemną ani przy mnie .Nigdzie.

2015